കായികവും ബൗദ്ധികവുമായ അദ്ധ്വാനശക്തിനൽകി സാമൂഹ്യസമ്പത്ത് സൃഷ്ടിക്കുന്ന തൊഴിലാളികളുടെ ജീവിതം കൂടുതല്‍ കൂടുതൽ അരക്ഷിതവും ദുരിതപൂർണ്ണവുമായി മാറുകയാണ്. അധികരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ജോലിഭാരവും, കുറഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്ന കൂലിയും, വർദ്ധിക്കുന്ന ജീവിതച്ചെലവും തൊഴിലാളികളുടെ ജീവിതത്തിൽ അശാന്തി സൃഷ്ടിക്കുകയാണ്. ചെയ്ത ജോലിക്ക് കൂലി കിട്ടുമോ, റിട്ടയർമെന്റ് ആയാൽ പെൻഷൻ കിട്ടുമോ, ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന തൊഴിൽ നാളെ ഉണ്ടാകുമോ എന്നിങ്ങനെയുള്ള ആധികൾ ഒരു വ്യാധിപോലെ പടർന്നു കയറുകയാണ്. തൊഴിൽ സമ്മർദത്താൽ പണിയെടുക്കുന്നവന്‍ ആത്മഹത്യ ചെയ്യുന്നതും പണി ചെയ്തുചെയ്ത് മരിച്ചുവീഴുന്നതുമായ സംഭവങ്ങൾ തുടരുന്നു, ആരെയും ഞെട്ടിപ്പിക്കാത്ത വിധം നാട്ടുനടപ്പാകുന്നു.
സമീപകാലത്തെ ചില വാർത്തകൾ നോക്കുക. “കൊച്ചിന് ഫീസ്, ഓപ്പറേഷന് കാശ്, ഇതൊക്കെ എവിടെ നിന്ന് കൊടുക്കും? ക്യാൻസർ രോഗിയായ, മാസങ്ങളോളം ശമ്പളം കിട്ടാതായ കെഎസ്ആർടിസി ജീവനക്കാരന്‍ കാട്ടാക്കടയിൽ കുടുംബത്തോടൊപ്പം പ്രതിഷേധം”, “പെൻഷൻ ലഭിക്കാത്തതിൽ മനോവിഷമം, കെഎസ്ആർടിസി ജീവനക്കാരൻ തൂങ്ങിമരിച്ച നിലയിൽ. “, “താങ്ങാനാവാത്ത അധിക ജോലിഭാരം കാരണം വിദ്യാഭ്യാസ വകുപ്പിൽ സീനിയർ സൂപ്രണ്ട് ശ്യാംകുമാർ ആത്മഹത്യ ചെയ്തു”, “11 മാസമായി ശമ്പളം കിട്ടാത്തതിൽ നരകിച്ച് ട്രാകോ കേബിളിലെ തൊഴിലാളി ആത്മഹത്യ ചെയ്തു”, “സർക്കാരാണോ കൊള്ളക്കാരാണോ?കഴിഞ്ഞ എട്ടു വർഷമായി സർക്കാർ ജീവനക്കാരിൽ നിന്ന് പലവിധ കുടിശ്ശിക യിനത്തിൽ പിടിച്ചു വച്ചിരിക്കുന്നത് 64923 കോടി രൂപ.” അസംഘടിത മേഖലയിലെ അടിമപ്പണിക്കാരന്റെ കാര്യമല്ല മുകളില്‍ സൂചിപ്പിച്ചത്. കേരളത്തിലെ ഏറ്റവും സംഘടിതമായ, ഭരണകക്ഷികളുടെ പോഷക സംഘടനകളായ, പ്രബലരായ നേതാക്കൾ നയിക്കുന്ന, സമരപാരമ്പര്യമുള്ള യൂണിയനുകളുള്ള, എല്ലാ തൊഴിലാളികളും ഏതെങ്കിലുമൊക്കെ യൂണിയനുകളിൽ അംഗത്വമെടുത്തിട്ടുള്ള മേഖലകളിൽ പണിയെടുക്കുന്നവരുടെ അവസ്ഥയാണിത്. ഭരിക്കുന്നത് ‘ഇടത് ‘ ജനാധിപത്യമുന്നണി, മുഖ്യമന്ത്രിയാകട്ടെ, ‘കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ്’ പാർട്ടി ഓഫ് ഇന്ത്യ (മാർക്സിസ്റ്റ്) നേതാവ് പിണറായി വിജയൻ.
കാരൂരിന്റെ ‘ഭൃത്യവാത്സല്യം’ എന്ന പ്രസിദ്ധമായ കഥയുടെ ആരംഭം ഇങ്ങനെയാണ്…, “എടാ, ഇന്നൊന്നുമില്ല. നാളെയാകട്ടെ. ഇടങ്ങഴി നെല്ല് തരാമെന്ന് വെച്ചാൽ അറയുടെ താക്കോൽ പിള്ളാര് എവിടെയോ ഇട്ടു. നോക്കിയിട്ട് കണ്ടില്ലെന്ന് പറയുന്നത് കേട്ടു. ഇതിനായിട്ട് രൂപ മാറിയാൽ അത് മുഴുവൻ ചെലവായി പോകും. നിനക്ക് കൂലി നാളെ തരാം.”
“തമ്പുരാനെ ഇന്ന് അടിയങ്ങൾക്ക് ഒന്നുമില്ല. പഴന്തള്ള കിടപ്പാണ്. ഇത്ര വെള്ളം അനത്തി കൊടുക്കുവാൻ ഒരു പിടി അരിയെങ്കിലും.”
“ഇന്ന് എങ്ങനെയെങ്കിലും ഒരു ദിവസം കഴിക്കെടാ. പ്പൊ നിൽക്കണ്ട. “തമ്പുരാന് വേലചെയ്ത് നടുവൊടിഞ്ഞ കൊച്ചാത്തൻ കൂലി ചോദിച്ചതിനെ തുടർന്നുള്ള സംഭാഷണമാണ് മുകളിൽ കൊടുത്തത്. ഒരു നൂറ്റാണ്ട് മുമ്പുള്ള തൊഴിലാളിയുടെ അനുഭവചിത്രമാണ് കാരൂർ വരച്ചിടുന്നത്.
ഒരു നൂറ്റാണ്ടിനിപ്പുറം മറ്റൊരു തമ്പുരാൻ പറയുന്നത് അറിയുക. മാസങ്ങളോളം ശമ്പളം മുടങ്ങിയതിനെത്തുടർന്ന് കെഎസ്ആർടിസി ജീവനക്കാർ സഹികെട്ട് ഒരു ദിവസം പണിമുടക്കിയപ്പോൾ അന്ന് ഗതാഗത മന്ത്രിയായിരുന്ന ആന്റണി രാജു രോഷാകുലനായി. “കെഎസ്ആർടിസി വരുമാനത്തെ പ്രതിസന്ധിയിലാക്കുന്ന വിധത്തിലുള്ള സമരത്തിലേക്ക് പോകുന്നതിന്റെ ലക്ഷ്യം കെഎസ്ആർടിസി തകർക്കുകയല്ലേ,” എന്നാണ് മന്ത്രി ചോദിച്ചത്.
കേരളീയരുടെ ജീവിത നിലവാരം ഉയർന്നത് സമര സജ്ജരായ തൊഴിലാളികൾ കാരണം
കേരളത്തിലെ തൊഴിലാളികൾക്ക് താരമ്യേന മെച്ചപ്പെട്ടൊരു തൊഴിൽസാഹചര്യം ഒരുകാലത്ത് നിലവിലുണ്ടായിരുന്നു എന്നത് നിസ്തർക്കമാണ്. അവ പരിശോധിക്കുന്ന,ത് ഇന്നത്തെ അവസ്ഥയെ താരതമ്യപ്പെടുത്താനും എന്തൊരു പതനത്തിലാണ് നാം എത്തിച്ചേർന്നിരിക്കുന്നതെന്നു മനസിലാക്കാനും ഉതകും.തൊഴിലാളിയുടെ അവകാശങ്ങൾ അന്ന് പൂർണമായി ലഭിച്ചിരുന്നുവെന്നോ അവർക്ക് ആവലാതികളൊന്നും ഇല്ലായിരുന്നുവെന്നോ അർത്ഥമാക്കുന്നില്ല. മാന്യമായ ജീവിതത്തിനുവേണ്ട അനവധിയായ ആവശ്യങ്ങൾ അവശേഷിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു എന്നതും വസ്തുതയാണ്.
നവോത്ഥാനം പകർന്നു നൽകിയ പുതിയ വെളിച്ചം അടിമ ബോധം വെടിഞ്ഞ് സംഘടിതരാവാനും പോരാടാനും കേരളത്തിലെ തൊഴിലാളികളെ പ്രേരിപ്പിച്ചു. പാടത്തും പണിശാലകളിലും രാവന്തിയോളം പണിയെടുത്താലും അത്താഴപ്പട്ടിണി മാറ്റാൻ ഗതിയില്ലാതെപോയ തൊഴിലാളികൾ, ജീവൻ നൽകി പൊരുതി അവകാശങ്ങൾ നേടി. ശക്തമായ തൊഴിലാളി യൂണിയനുകൾ ഉയർന്നുവന്നു. ‘പാടത്ത് ജോലിയെങ്കിൽ വരമ്പത്ത് കൂലി’ എന്നത് അലംഘനീയമായ അവകാശമായി മാറി. സോവിയറ്റ് യൂണിയനിലെ തൊഴിലാളിവർഗ്ഗ ഭരണകൂടം തൊഴിലാളികൾക്ക് പ്രദാനം ചെയ്ത ആനുകൂല്യങ്ങളുടെ മാതൃകയിൽ ഡിമാന്റുകൾ ഒന്നൊന്നായി തൊഴിലാളികൾ നേടിയെടുത്തു. തൊഴിൽ അവകാശങ്ങളുടെയും കൂലിയുടെയും കാര്യത്തിൽ മാതൃകയായി കേരളം മാറി. തൊഴിലാളികളുടെ വരുമാനം സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥയെ ഉത്തേജിപ്പിച്ചു. വിദ്യാഭ്യാസത്തിലും ആരോഗ്യകാര്യങ്ങളിലുമുള്ള മികവ് ജനങ്ങളുടെ ജീവിത നിലവാരത്തിലും പ്രതിഫലിച്ചു. അത് പരോക്ഷമായി സർക്കാരിന്റെ റവന്യൂ വരുമാനത്തിലും വർദ്ധനവുണ്ടാക്കി.
കരുത്തരായ, ആത്മാർത്ഥതയുള്ള, അഴിമതിക്ക് വിധേയരാവാത്ത നേതൃത്വങ്ങൾ നയിച്ച ശക്തമായ ട്രേഡ് യൂണിയനുകൾ സംസ്ഥാനത്തുണ്ടായിരുന്നു. കെഎസ്ആർടിസി, കെഎസ്ഇബി, വാട്ടർ അതോറിറ്റി തുടങ്ങിയ സംസ്ഥാനത്തെ പ്രമുഖ പൊതുമേഖല സ്ഥാപനങ്ങളിൽ പ്രക്ഷോഭണങ്ങ ളിലൂടെ നിരവധി തൊഴിൽ അവകാശങ്ങളും ആനുകൂല്യങ്ങളും കണക്കു പറഞ്ഞ് സ്ഥാപിച്ചെടുത്തു. സ്ഥാപനങ്ങളെ തകർക്കുന്ന അഴിമതികളെയും കരാറുകളെയും അവർ ജാഗ്രതയോടെ ചെറുത്തു. സമൂഹത്തിന്റെ ആകമാന സാമ്പത്തിക പ്രവർത്തനങ്ങളെ ത്വരിതപ്പെടുത്തുവാനുള്ള ഉപാധി എന്ന നിലയിൽ ആ സ്ഥാപനങ്ങൾ സർക്കാർ സഹായത്തോടെ പുഷ്ടിപ്പെട്ടു. നഷ്ടക്കണക്കുകൾ കേൾക്കാനില്ലായിരുന്നു. സ്ഥാപനത്തിന്റെ ലാഭം എന്നതിലുപരി, ആ സംവിധാനങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കുന്ന സാമൂഹിക നേട്ടങ്ങളായിരുന്നു കണക്കിലെടുത്തിരുന്നത്. അധികാരികൾക്ക് തൊഴിലാളികളെ, അവരുടെ സംഘടനകളെ, നേതൃത്വത്തെ കണക്കിലെടുക്കാതെ മുന്നോട്ടു പോകാനാവില്ലായിരുന്നു. അവിഹിതമായ ഇടപാടുകൾ നടത്താനാവില്ലായിരുന്നു.
കെഎസ്ആർടിസിയിൽ കണ്ടക്ടറാവാൻ അവസരം കിട്ടിയാൽ, സർക്കാർ ജീവനക്കാരും അധ്യാപകരുംപോലും ആ ജോലി രാജിവച്ചു പോകുമായിരുന്നു. ഇതേ മാതൃകയിൽ സംസ്ഥാനത്തെ പൊതുമേഖലാ സ്ഥാപനങ്ങളിലെ തൊഴിലാളികളുടെ വരുമാനം നിശ്ചയിക്കപ്പെട്ടു. മിനിമം ഒരു മാസത്തെ ബോണസ്, കൂടാതെ ഉൽപാദനത്തെയും ലാഭത്തെയും അടിസ്ഥാനപ്പെടുത്തി, മൂന്നും നാലും മാസത്തെ ശമ്പളം ബോണസ് കിട്ടുന്ന പൊതുമേഖല സ്ഥാപനങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. അതുപയോഗിച്ച് തൊഴിലാളികൾ കടം വീട്ടുകയും കുട്ടികൾക്ക് ആഭരണം വാങ്ങുകയും ഉല്ലാസയാത്ര നടത്തുകയും ബന്ധുക്കൾക്ക് പുതുവസ്ത്രങ്ങൾ നൽകുകയും വീട് പുതുക്കുകയുമൊക്കെ ചെയ്തിരുന്നു. ചികിത്സയ്ക്കും കുട്ടികളുടെ വിദ്യാഭ്യാസത്തിനും വായ്പയെടുത്ത് മുടിയേണ്ടി വന്നില്ല. റിട്ടയർ ചെയ്താൽ പെൻഷനും അപ്പോഴേക്കും കുട്ടികൾക്ക് തൊഴിലും കിട്ടുമായിരുന്നു.
ബാങ്കുകളിലും ശക്തമായ യൂണിയനുകളുടെ നേതൃത്വത്തിൽ തൊഴിലാളികളുടെ അവകാശങ്ങളും ശമ്പളവും മറ്റ് ആനുകൂല്യങ്ങളും മാതൃകാപരമായി നിലനിർത്തി. രാഷ്ട്രീയത്തിനതീതമായി, സംഘടിതമായ നിലപാടെടുത്ത് വിലപേശൽ ശക്തി നിലനിർത്തി. അത് സംരക്ഷിക്കാനും ശക്തമായ പണിമുടക്കുകൾ നടത്തേണ്ടി വന്നെങ്കിലും അതിന്റെ പേരിൽ ഒരു ബാങ്കും നശിച്ചുപോയില്ല. മറിച്ച് ബ്രാഞ്ചുകളും നിയമനങ്ങളും വർദ്ധിക്കുകയായിരുന്നു. സർക്കാർ സർവ്വീസിലെയും അധ്യാപകരുടെയും അവസ്ഥയും മെച്ചപ്പെട്ടതായിരുന്നു. 1970 കൾവരെ പുതിയ അവകാശങ്ങൾ പൊരുതി നേടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അഞ്ചുവർഷത്തിലൊരിക്കൽ ശമ്പളപരിഷ്കരണവും കേന്ദ്രനിരക്കിൽ ക്ഷാമബത്തയും ഒരു മാസത്തെ ശമ്പള നിരക്കിൽ ബോണസുമൊക്കെ നേടിയെടുത്തു. സ്വകാര്യ മേഖലയിലും ഏറെക്കുറെ സമാനമായ തൊഴിലവകാശങ്ങളും ആനുകൂല്യങ്ങളും നിലനിന്നു. അവ സംരക്ഷിച്ചു നിലനിർത്തുന്നതിൽ യൂണിയനുകളും തൊഴിലാളികളും ജാഗ്രത പുലർത്തി. ഏതെങ്കിലുമൊരു ആനുകൂല്യം പിൻവലിക്കുന്നതിനെപ്പറ്റി സർക്കാരോ മാനേജ്മെന്റോ മുതലാളിമാരോ ചിന്തിക്കാൻ പോലും ഭയന്നു. ഏതൊരു സ്ഥാപനത്തിലെയും തൊഴിലാളിക്ക് നേരെ അന്യായം പ്രവർത്തിച്ചാൽ ആ സ്ഥാപനത്തിലെ മാത്രമല്ല ഇതരമേഖലകളിലെയും തൊഴിലാളികളും വർഗ്ഗബോധത്തോടെ സംരക്ഷണ കവചം തീർത്ത് സമരത്തിനിറങ്ങും. ‘പിരിച്ചുവിട്ടവരെ തിരിച്ചെടുക്കുക’ എന്ന ബാനറിൻ കീഴിൽ അത്തരത്തിലുള്ള പ്രക്ഷോഭണങ്ങൾ കാരണം തൊഴിലാളികളെ ചുമ്മാതങ്ങ് പുറത്താക്കാനാവില്ല എന്ന സ്ഥിതി വന്നു. ‘സർവ്വ രാജ്യ തൊഴിലാളികളെ സംഘടിക്കുവിന്‍’ എന്ന കാൾ മാർക്സിന്റെ ആഹ്വാനവും’ ‘സംഘടനകൊണ്ട് ശക്തരാകുവിൻ’ എന്ന ശ്രീനാരായണഗുരുവിന്റെ പ്രബോധനങ്ങളും ഏറ്റെടുത്തുകൊണ്ട് തൊഴിലാളിവർഗ്ഗം അടിയുറച്ചു നിലകൊണ്ടകാലമായിരുന്നു അത്.
ആഗോളവൽക്കരണ കാലത്തെ മുതലാളിത്ത തന്ത്രങ്ങളും തൊഴിലാളി സംഘടനകളുടെ കീഴടങ്ങലും
അധ്വാനിച്ച് ജീവിതം നയിക്കുന്നവരുടെയും കേരളത്തിന്റെയാകെയും കാര്യത്തിലുണ്ടായ അധോഗതിക്ക് കാരണമെന്താണ്? ഒരു നൂറ്റാണ്ടിനു മുമ്പത്തെ അവസ്ഥയിലേക്ക് മടങ്ങുന്നതിന്റെ ഉത്തരവാദികൾ ആരാണ്? തൊഴിലാളികള്‍ അസംഘടിത സ്വഭാവത്തിൽ ചിതറിപ്പോകുകയും ഒറ്റപ്പെട്ടവനെപ്പോലെ നിസ്സഹായരും നിരായുധരുമായി മാറി, മുതലാളിമാരുടെയും മാനേജ്മെന്റിന്റെയും സർക്കാരിന്റെയും ആക്രമണത്തിനുമുന്നിൽ നില്‍ക്കേണ്ടിവന്നതിന്റെ കാരണമെന്താണ്?
തൊഴിലാളികളുടെ സംഘടിത വിലപേശൽ ശക്തി ക്ഷയിച്ചു പോയി എന്നതാണ് കാരണം. ആഗോളവൽക്കരണം ലോകമെങ്ങുമുള്ള അധ്വാനിക്കുന്ന ജനതയുടെമേൽ അഴിച്ചുവിട്ട ബഹുമുഖ ആക്രമണങ്ങളിൽ ഒന്നാണ് തൊഴിലാളി സംഘടനകളെ ഷണ്ഡീകരിക്കുക എന്നത്.
1980കളോടെ, തൊഴിലവകാശങ്ങളും ആനുകൂല്യങ്ങളും തിരികെ പിടിക്കാനുള്ള മുതലാളിവർഗ്ഗത്തിന്റെ ശ്രമം വിജയം കണ്ടു തുടങ്ങി. സോവിയറ്റ് യൂണിയനിൽ സഖാവ് സ്റ്റാലിന്റെ മരണശേഷം അധികാരത്തിലെത്തിയ തിരുത്തൽവാദ നേതൃത്വത്തിന്‍ കീഴിൽ സോഷ്യലിസത്തിന്റെ അന്ത:സത്ത ചോർത്തിക്കളയാൻ ദശാബ്ദങ്ങളായി നടത്തിയ പരിശ്രമങ്ങൾ അന്തിമഘട്ടത്തിലേക്ക് കടന്ന കാലമായിരുന്നു അത്. ഒപ്പത്തിനൊപ്പം മറുവശത്ത്, മിൽട്ടൺ ഫ്രീഡ്‌മാൻ എന്ന സാമ്പത്തിക ശാസ്ത്രജ്ഞന്റെ ആശയങ്ങളുടെ പിൻബലത്തിൽ, സാമ്രാജ്യത്വശക്തികളുടെ നേതൃത്വത്തിൽ തൊഴിലാളി വർഗ്ഗത്തിനെതിരെ വർദ്ധിത വീര്യത്തോടെ നടത്തിയ തീവ്രമുതലാളിത്ത സാമ്പത്തിക നയങ്ങളുടെ ആക്രമണവും അരങ്ങേറി. ഗാട്ടുകരാറിലൂടെ ആഗോളവൽക്കരണ, ഉദാരവൽക്കരണ, സ്വകാര്യവൽക്കരണ നയങ്ങളുടെ മൂർത്തരൂപം പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു.
1980കളുടെ തുടക്കത്തിൽ ഈ സ്വഭാവത്തോടെയുള്ള നയങ്ങൾ നടപ്പിലാക്കാൻ കേരളത്തിലെ സർക്കാർ ശ്രമം തുടങ്ങിയെങ്കിലും തൊഴിലാളികൾ സംഘടിതമായി അവയെ പരാജയപ്പെടുത്തി.
അക്കാലത്തെ ഒരു വാർത്ത നോക്കുക “ലീവ് സറണ്ടർ തുക അനുവദിക്കുന്നത് രണ്ടുമാസത്തേക്ക് മാറ്റി. എല്ലാ സർവ്വീസ് സംഘടനകളുടെയും നേതൃത്വത്തിൽ ജീവനക്കാരുടെ മിന്നൽ പണിമുടക്ക്. സെക്രട്ടേറിയറ്റ് അടക്കമുള്ള ഓഫീസുകൾ സ്തംഭിച്ചു. സമരത്തെ തുടർന്ന് സർക്കാർ തീരുമാനം പിൻവലിച്ചു.” 1983 ഫെബ്രുവരി ഒന്നിലെ പത്രവാർത്തയാണിത്. മുഖ്യമന്ത്രി കെ. കരുണാകരൻ, ‘പോത്തിനോട് ചോദിച്ചിട്ടാണോ നുകം വയ്ക്കുന്നത്’ എന്ന് ചോദിച്ച ഏകാധിപതി. തൊഴിലാളിവിരുദ്ധ നീക്കം ഉത്തരവായി പുറത്തിറങ്ങിയ അന്നുതന്നെ തൊഴിലാളികളുടെ സമര സമ്മർദ്ദത്താൽ പിൻവലിക്കേണ്ടിവന്ന ഉജ്ജ്വല സന്ദർഭം. സമാനമായ രീതിയിൽ സർക്കാരിന്റെ പരിശ്രമങ്ങൾ ഇതര മേഖലകളിലും ആരംഭിച്ചുവെങ്കിലും തൊഴിലാളികൾ അവയെ ചെറുത്തു പരാജയപ്പെടുത്തി.
പക്ഷേ, പിന്നീടങ്ങോട്ട് നാം കാണുന്നത് സമഗ്രവും ഗൂഢാലോചനാപരവും ആസൂത്രിതവുമായ തൊഴിലാളിവിരുദ്ധ ആക്രമണ നീക്കങ്ങളാണ്. മുതലാളിത്തത്തിന്റെ ഉപശാലകളായ വലിയ ഗവേഷണ സ്ഥാപനങ്ങളും അക്കാദമിക് പണ്ഡിതന്മാരുമൊക്കെ ചേർന്ന് സർവ്വമുഖങ്ങളിലുമുള്ള ആക്രമണമാണ് അഴിച്ചുവിട്ടത്. സാമൂഹിക മന:ശാസ്ത്രത്തിന്റെ ഉപാധികളും അവരുപയോഗിച്ചു. തൊഴിലാളികളെ പൊതുജനങ്ങളുടെ മുന്നിൽ താറടിച്ചു കാണിക്കുന്ന ശക്തമായ പ്രചാരവേല ആരംഭിച്ചു. പൊതുമേഖല സ്ഥാപനങ്ങൾ തരംതാണതെന്നും അവിടുത്തെ തൊഴിലാളികൾ പണിയെടുക്കാതെ അമിതശമ്പളം കൈപ്പറ്റുന്ന വരാണെന്നും സർക്കാർ ജീവനക്കാർ അലസന്മാരും കൈക്കൂലിക്കാരുമാണെന്നും സർക്കാർ വരുമാനം മുഴുവൻ തിന്നുമുടിക്കുന്നവരാണെന്നും ബാങ്ക് ജീവനക്കാർ അമിതശമ്പളം പറ്റുന്ന എലൈറ്റ് ഉദ്യോഗസ്ഥന്മാരാണെന്നും ചുമട്ടുതൊഴിലാളികൾ പിടിച്ചുപറിക്കാരാണെന്നുമൊക്കെയുള്ള പ്രചാരവേലകൾ കൊടുമ്പിരികൊണ്ട് നടത്തി. പ്രമുഖ പത്രമാധ്യമങ്ങൾ അവരുടെ മുതലാളിത്തപക്ഷ സ്വഭാവം വെളിപ്പെടുത്തി. ശമ്പളവർദ്ധനവുപോലെയുള്ള ഡിമാന്റുകൾ ഉയർത്തി നടത്തുന്ന സമരങ്ങൾക്ക് പൊതുജന പിന്തുണ ലഭിക്കുന്നത് തടയുക, സർക്കാർ ആ സമരങ്ങളെ അടിച്ചമർത്തിയാലും പൊതുജന രോഷം ഉണ്ടാകാതിരിക്കുക എന്നൊക്കെയായിരുന്നു ലക്ഷ്യം.
സംഘടനാ നേതൃത്വങ്ങളുടെ അപചയവും പോരാട്ടവീര്യത്തിന്റെ ചോർച്ചയും
മുതലാളിത്തത്തിന്റെ ഈ ലക്ഷ്യത്തെ മുൻകൂട്ടിയോ പിന്നാലെയോ തടയാൻ, ആൾബലമുള്ള പ്രമുഖ തൊഴിലാളി യൂണിയനുകൾ ബോധപൂർവ്വമോ കഴിവുകേടുകൊണ്ടോ പരാജയപ്പെട്ടു എന്നതാണ് കീഴടങ്ങലിന്റെ ആദ്യ ചുവടുവെപ്പുകളായി നാം മനസ്സിലാക്കേണ്ടത്.
പിന്നീട്, പല കാരണങ്ങൾ പറഞ്ഞ് പ്ലാന്റുകളും ഫാക്ടറികളും സ്ഥാപനങ്ങളും അടച്ചിടുമെന്നും ദൂരെ മാറ്റി സ്ഥാപിക്കുമെന്നും അധിക ജോലിഭാരം ഏൽപ്പിക്കുമെന്നും ഉൽപാദന ലക്ഷ്യം കൂട്ടുമെന്നും മാനേജ്മെന്റും സർക്കാരും മുതലാളിമാരും ഭീഷണിപ്പെടുത്തിത്തുടങ്ങി. നിലവിൽ കിട്ടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന സാമ്പത്തിക അവകാശങ്ങൾ വെട്ടിക്കുറക്കാനുള്ള തയ്യാറെടുപ്പിന് മുന്നോടിയായി തൊഴിലാളികളെ ഭയചകിതരാക്കുക എന്നതായിരുന്നു ലക്ഷ്യം. അതിനോടകംതന്നെ തൊഴിലാളി നേതൃത്വങ്ങളെ കൈയിലെടുക്കാനുള്ള തന്ത്രങ്ങൾ ആരംഭിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. നേതാക്കളെ തൊഴിലാളികളിൽനിന്ന് വേറിട്ട അഭിജാത വർഗ്ഗമായി കാണുകയും അവർക്ക്, പ്രത്യേകിച്ച് ഭരണാനുകൂല സംഘടനകളിൽപെട്ട നേതാക്കന്മാർക്ക് നിയമനങ്ങളിലും സ്ഥലംമാറ്റങ്ങളിലും പ്രത്യേക അധികാരങ്ങൾ നൽകി. തൊഴിലാളികളുടെ അവകാശ സംരക്ഷണത്തിന്റെയും ഉയർന്ന ആദർശങ്ങളുടെയും അടിസ്ഥാനത്തിലും സ്വന്തം ബോധ്യത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലും തൊഴിലാളി സംഘടനകളെ കണ്ടെത്തുകയും അതിൽ അംഗത്വമെടുത്ത് ഉറച്ചുനിൽക്കുകയും ചെയ്യുക എന്നതിന്റെ സ്ഥാനത്ത് അതതു കാലത്തെ ഭരണകക്ഷി സംഘടനകളെ സ്വീകരിക്കുന്ന അവസരവാദം തൊഴിലാളികളിൽ ചെലുത്തുക എന്നതാണ് ഈ അധികാരലബ്ധി വഴി സംഭവിച്ചത്. സ്വന്തക്കാരെയും വേണ്ടപ്പെട്ടവരെയും സ്ഥാപനങ്ങളിൽ പിൻവാതിലിലൂടെ തിരുകികയറ്റാനും അവർക്കായി. വ്യാപകമായിക്കൊണ്ടിരുന്ന കരാർവൽക്കരണത്തെ ചെറുത്തു പരാജയപ്പെടുത്താൻ യൂണിയനുകൾ തുനിയാത്തതിന്റെ ഒരു കാരണം ഇതാണ്. സ്ഥാപനങ്ങളിൽ നടക്കുന്ന പർച്ചേസുകളിൽ വിഹിതം കൈപ്പറ്റി മാനേജ്മെന്റിന്റെ അഴിമതികളോടൊപ്പം ചേരാനുള്ള അവസരവും കൈവന്നു. സ്ഥാപനങ്ങളെ തകർക്കുന്ന വിധത്തിൽ, സമാന മേഖലകളിലെ സ്വകാര്യ മുതലാളിമാർക്ക് നേട്ടം ഉണ്ടാക്കുന്ന കരാറുകൾക്ക് മാനേജ്മെന്റ് തുനിഞ്ഞാൽ അവയെ തടയാനുള്ള ധാർമിക ശക്തിയും അതോടെ ഇല്ലാതായി.
അവകാശങ്ങൾ സംഘടിതമായി പൊരുതി നേടുക എന്നതിന്റെ സ്ഥാനത്ത്, ഭരണകക്ഷിയിൽ സ്വാധീനമുള്ള വമ്പൻ നേതാക്കന്മാരിൽ വ്യക്തിപരമായി പ്രതീക്ഷയർപ്പിച്ച് പോവുക എന്ന രീതി വന്നു. ഡിമാന്റുകൾ നേടിയെടുക്കുംവരെ സമരം എന്ന നിലയിൽനിന്ന് പേരിനുവേണ്ടിയുള്ള, ഓജസറ്റ, ചടങ്ങ്, രേഖപ്പെടുത്തൽ സമരങ്ങൾ എന്ന സ്വഭാവത്തിലേക്കുവന്നു. ഈ ശൈലിയിൽ ദീർഘകാലം തൊഴിലാളി സംഘടനാപ്രവർത്തനം തുടര്‍ന്നതോടെ, സമരവീര്യം ക്രമേണ ചോർന്ന്, തങ്ങൾക്കുനേരെ വരുന്ന ആക്രമണങ്ങളെ മനസിലാക്കാനോ ചെറുക്കുവാനുമോ ഉള്ള ശേഷി തൊഴിലാളികൾക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ടു. വർഗ്ഗബോധവും രാഷ്ട്രീയ പ്രബുദ്ധതയും ആർജിച്ച തൊഴിലാളികളാണ് സമരോർജ്ജമുള്ള തൊഴിലാളികൾ. രാഷ്ട്രീയ ദിശയില്ലാതെ കേവലം സാമ്പത്തിക ഡിമാന്റുകൾ മാത്രം മുൻനിർത്തിയുള്ള സമര പ്രവർത്തനങ്ങൾ തൊഴിലാളികളിൽ അവസരവാദത്തിന്റെ വിത്തുകളിടുമെന്നും അവരെ മുതലാളിത്തത്തിന് യഥേഷ്ടം തട്ടിക്കളിക്കാമെന്നും മനസ്സിലാക്കണം. മുതലാളിമാർക്ക് അനുകൂലമായി തൊഴിലാളികളെ മൃഗീയ ചൂഷണത്തിന് വിധേയരാക്കാൻ പോന്ന രാഷ്ട്രീയ ആക്രമങ്ങൾ പത്തിവിരിക്കുന്നത് കാണാനുള്ള രാഷ്ട്രീയപ്രബുദ്ധതനഷ്ടപ്പെട്ടവരായി തൊഴിലാളി വർഗ്ഗം മാറി. അവരെ നയിച്ച നേതാക്കന്മാർ ചേരിമാറി മുതലാളിമാരോ ടൊപ്പം ചേർന്നതും അവർക്ക് മനസ്സിലാകാതെ പോയി.
ഡി-യൂണിയനൈസേഷൻ പദ്ധതി
കൂട്ടായ വിലപേശലിന്റെ ഉപകരണമാണ് ട്രേഡ് യൂണിയൻ. ട്രേഡ് യൂണിയന്റെ സ്വാധീനത്തില്‍നിന്ന് തൊഴിലാളികളെ അകറ്റാനായി ആവിഷ്കരിക്കുന്ന തന്ത്രങ്ങളെയാണ് ഡി-യൂണിയനൈസേഷൻ എന്നതുകൊണ്ട് അർത്ഥമാക്കുന്നത്. ശരിയായ ട്രേഡ് യൂണിയൻ തൊഴിലാളികളുടെ രക്ഷാകവചമാണ്. അതിനാൽതന്നെ ആ കവചം അറുത്തു മാറ്റിയാൽ തൊഴിലാളികൾ നിരായുധരാണ്, ഒറ്റപ്പെട്ടവരാണ്. ഒറ്റപ്പെട്ടവനെ വളഞ്ഞിട്ട് ആക്രമിക്കുക എന്നതാണല്ലോ മൃഗീയമായ വേട്ടയാടൽ രീതി.
മേൽപ്പറഞ്ഞ വിധത്തിൽ, നേതൃത്വത്തെ അഴിമതിക്കാരാക്കിയും ധാർമികബലം ചോർത്തിക്കളഞ്ഞും തൊഴിലാളികൾക്കിടയിൽ അവരുടെ വിലയിടിക്കുക, അവരുടെ ആഹ്വാനങ്ങൾക്ക് വിലയില്ലാതാക്കുക, കൂടുതൽ മെച്ചപ്പെട്ട കൂലിക്കും ആനുകൂല്യങ്ങൾക്കും, മെച്ചപ്പെട്ട തൊഴിൽ സാഹചര്യങ്ങൾക്കുംവേണ്ടി വിലപേശാൻ യൂണിയനുകൾക്കുള്ള ശേഷി ദുർബലപ്പെടുത്തുക, യൂണിയനുകളുടെ ഇടപെടലുകളില്ലാതെ തൊഴിലാളികളെ ബാധിക്കുന്ന വിഷയങ്ങളിൽ മാനേജ്മെന്റ് തീരുമാനിക്കുന്നത് നടപ്പിലാക്കുന്ന അവസ്ഥ സൃഷ്ടിക്കുക, യൂണിയൻ അംഗത്വമില്ലാത്ത താൽക്കാലിക തൊഴിലാളികളെക്കൊണ്ട് സ്ഥാപനം നിറയ്ക്കുക തുടങ്ങിയ തന്ത്രങ്ങളാണ് ഇതിനുവേണ്ടി ആവിഷ്കരിക്കുന്നത്. തൊഴിലാളികൾക്കുവേണ്ടി സത്യസന്ധമായി നിലകൊള്ളുന്ന യൂണിയനുകൾ ഉണ്ടെങ്കിൽ, അവരെ വിലപേശൽ പ്രക്രിയയിൽനിന്ന് പുറത്താക്കാൻ ഉതകുന്ന മാനദണ്ഡങ്ങൾ നിശ്ചയിച്ച് റഫറണ്ടം നടത്തുക, ഏറാൻമൂളികളായ സംഘടനകളെ നിലനിർത്താൻ വേണ്ടി മാനേജ്മെന്റുതന്നെ തന്ത്രങ്ങൾ ഒരുക്കുക എന്നതും ഡി- യൂണിയനൈസേഷന്റെ ഭാഗമാണ്.
നേടിയതെല്ലാം തൊഴിലാളിവർഗ്ഗ പ്രബുദ്ധതയോടെ പോരാടിയതിനാൽ മാത്രം
ജന്മിത്ത ഘട്ടത്തിൽ പാടവരമ്പുകൾക്കുള്ളിലും ഒറ്റപ്പെട്ട ഇടങ്ങളിലും ഗ്രാമാതിർത്തിക്കുള്ളിലും തളയ്ക്കപ്പെട്ട മനുഷ്യരെ മുതലാളിത്തം മോചിപ്പിക്കുകയും നഗരങ്ങളിൽ വലിയ ഫാക്ടറികളിൽ ഒന്നിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. തോളോടുതോൾ ചേർന്ന് പണിയെടുത്ത തൊഴിലാളികൾ, തങ്ങളനുഭവിക്കുന്ന മുതലാളിത്ത ചൂഷണത്തിനും അടിച്ചമർത്തലിനുമെതിരെ കൂട്ടായ്മ സൃഷ്ടിച്ചു. ട്രേഡ് യൂണിയനുകൾ ഉണ്ടായി. പണിമുടക്ക് എന്ന സമരായുധം കണ്ടെത്തി. പണിയെടുത്ത് നടുവൊടിഞ്ഞു മരിക്കുന്നതിനേക്കാൾ നല്ലത്, പൊരുതി മരിക്കുന്നതാണെന്ന് അവർ കരുതി. സ്വന്തം പ്രശ്നവും സ്വന്തം തൊഴിലിടത്തെ പ്രശ്നവും മാത്രമല്ല, ഏതൊരിടത്തെയും തൊഴിലാളികളുടെ പ്രശ്നം തങ്ങളുടെ സ്വന്തം പ്രശ്നമായി കരുതി പ്രക്ഷോഭരംഗത്തെത്തി. ഉയർന്നുവന്ന ആ സമര സാഹോദര്യത്തിനുമുന്നിൽ മുതലാളിവർ ഗ്ഗത്തിന് അടിയറവ് പറയേണ്ടിവന്നു. തൊഴിലാളിവർഗ്ഗത്തിന്റെ മോചന പ്രത്യയശാസ്ത്രമായ മാർക്സിസം-ലെനിനിസം അവരെ നയിച്ചു. അങ്ങനെയാണ്, ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിൽ തൊഴിലാളികളുടെ മുന്നേറ്റ ത്തിന്റെയും തൊഴിലാളിവർഗ്ഗ ഭരണകൂടങ്ങളുടെയും യുഗം പിറക്കുന്നത്. കൂട്ടായ്മയിൽ അധിഷ്ഠിതമായ വർഗ്ഗബോധവും തൊഴിലാളിവർഗ്ഗ സംസ്കാരവും തൊഴിലാളിവർഗ്ഗ പ്രബുദ്ധത സൃഷ്ടിക്കുന്ന പ്രത്യയശാസ്ത്രവും: ഇവയാണ് തൊഴിലാളിവർഗ്ഗത്തിന്റെ ചാലകശക്തി. ചൂഷണമനുഭവിക്കുന്ന, അധ്വാനിക്കുന്ന എല്ലാ ജനങ്ങളുടെയും മോചനത്തിന്റെ ഇന്ധനമാണത്.
കൂട്ടായ്മയെ ചിതറിപ്പിക്കുന്ന മുതലാളിത്ത തന്ത്രം
ഇക്കാര്യം നന്നായി മനസ്സിലാക്കിയ ആധുനിക മുതലാളിവർഗ്ഗം, തൊഴിലാളികളെ ആശയപരമായും സംഘടനാപരമായും ചിതറിപ്പിക്കുന്ന തന്ത്രമാണ് എടുക്കുന്നത്. തൊഴിലാളിവർഗ്ഗ പ്രത്യയശാസ്ത്ര ത്തിനുള്ളിലേക്ക് മുതലാളിത്ത ആശയങ്ങൾ സോഷ്യൽ ഡെമോക്രസിയുടെ, ആധുനിക തിരുത്തൽവാദത്തിന്റെ രൂപത്തിൽ കടത്തിവിട്ടു. വർഗ്ഗസമരത്തിന് പകരം വർഗ്ഗസഹകരണം സംഘടനകളുടെ അടിസ്ഥാന പ്രമാണമായി മാറി. ‘ചുമരില്ലാതെ ചിത്രം എഴുതുന്നത് എങ്ങനെ’, ‘ ഇന്നത്തെ കാലത്ത് സമരം ചെയ്തിട്ട് എന്താ കാര്യം’ എന്നിങ്ങനെയുളള ആശയക്കുഴപ്പങ്ങള്‍ തൊഴിലാളികള്‍ക്കിടയില്‍ പ്രചരിപ്പിച്ചു. തൊഴിലാളികളില്‍, മതത്തിന്റെയും ജാതിയുടെയും പ്രദേശത്തിന്റെയും പേരിൽ ഭിന്നിപ്പ് സൃഷ്ടിച്ചു. ജാതി, മത അടിസ്ഥാനത്തിൽ തൊഴിലാളി യൂണിയനുകൾ സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടു. തൊഴിലിടങ്ങളിൽതന്നെ, സ്ഥിരതൊഴിലാളികളെന്നും താൽക്കാലിക തൊഴിലാളികളെന്നും പെൻഷൻ ഉള്ളവരും ഇല്ലാത്തവരുമെന്നുമുള്ള ഭിന്നിപ്പ് സൃഷ്ടിച്ചു. നൂറുകണക്കിന്, ആയിരക്കണക്കിന് തൊഴിലാളികൾ പണിയെടുക്കുന്ന ഫാക്ടറികൾക്ക് പകരം ചെറിയ യൂണിറ്റുകൾ പലയിടങ്ങളിലാക്കി സ്ഥാപിച്ചു. ഒരു ഉൽപ്പന്നത്തിനുവേണ്ട സകല പ്രവൃത്തികളും ഒരു കമ്പനിയിൽ ചെയ്യുന്നതിന് പകരം ഓരോ ചെറിയ ഘടകങ്ങളും ചെയ്യുന്ന പ്രത്യേക കമ്പനികൾക്ക് പുറംകരാർ നൽകുന്ന സമ്പ്രദായമായി. പ്രധാന കമ്പനി വെറും അസംബ്ലി യൂണിറ്റുകളായി മാറി. ഐടി യുഗത്തിൽ തൊഴിലാളിക്ക് അവനവന്റെ വീടുകളിൽ ഉടമകളുടെ നിതാന്ത നിരീക്ഷണത്തിൽ ഏകാന്ത തടങ്കലിൽ എന്നവണ്ണം പണിയെടുക്കുന്ന ‘വർക്ക്‌ ഫ്രം ഹോം’ എന്ന സ്ഥിതിയിലേക്ക് വന്നു.
ആർട്ടിഫിഷ്യൽ ഇന്റലിജൻസിന്റെ വരവോടെ തൊഴിലാളികളുടെ വൻപടയെ സൂപ്പർ കമ്പ്യൂട്ടറുകൾ വഴി നയിക്കുന്ന ഓൺലൈൻ പ്ലാറ്റ്ഫോമുകൾ വന്നു. തൊഴിലാളികൾക്ക് തങ്ങളുടെ മുതലാളി ആരാണെന്നും ആരോടാണ് തങ്ങളുടെ ആവലാതികൾ പറയേണ്ടതെന്നുപോലും അറിയാതെ, ഒരേ സംവിധാനത്തിന് കീഴിൽ പണിയെടുക്കുന്നവർ പരസ്പരം കാണാതെ, യാതൊരു തൊഴിൽ അവകാശങ്ങളുമില്ലാതെ ചൂഷണത്തിന്റെ പാരമ്യത്തിൽപ്പെട്ടു പോകുന്ന സ്ഥിതി വന്നു. അങ്ങനെ തൊഴിലാളികളുടെ കൂട്ടായ്മയെ ചിതറിപ്പിച്ച് ഒറ്റപ്പെടുത്തലിന്റെ പാരമ്യത്തിൽ എത്തിയിരിക്കുന്നു. ലാഭാർത്തി പെരുത്ത മുതലാളിത്തത്തിന്റെ മുന്നിൽ ആക്രമണത്തിന് വിധേയനായി ഒറ്റപ്പെട്ട് നിൽക്കുന്ന തൊഴിലാളിയുടെ വർത്തമാനകാല ദൃശ്യമാണ് നാം കാണുന്നത്. മുതലാളിത്ത സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥ എക്കാലവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല എന്നും എക്കാലത്തേക്കും അത് നിലനിൽക്കില്ല എന്നുമാണ് സാമൂഹിക വികാസത്തിന്റെ അലംഘനീയമായ നിയമം സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുന്നത്. മുതലാളി ത്തവികാസം അടിപടലം മുരടിച്ച്, ആസകലം പ്രതിസന്ധികളിൽ പെട്ട് ഉലയുകയാണ്. തൊഴിലാളികളെയും നാടിന്റെയും സമ്പത്ത് ആകെ യും പ്രകൃതിയെയും ചൂഷണം ചെയ്തിട്ടും മേൽഗതി കിട്ടുന്നില്ല. മുതലാളി വർഗ്ഗത്തിന്റെ കരുത്താർജിച്ച് കൊഴുത്ത കുത്തക കോർപ്പറേറ്റ് മുതലാളിമാർ തങ്ങളുടെ തന്നെ വർഗ്ഗത്തിലെ ദുർബലരെ വിഴുങ്ങുകയാണ്. ചെറിയ മീനുകളെ വലിയ മീനുകൾ വിഴുങ്ങുന്നു. അങ്ങനെ നരഭോജികളുടെ സ്വഭാവത്തിൽ എത്തിയിരിക്കുകയാണ് മുതലാളിത്തം.
തൊഴിലാളികളുടെ മുന്നേറ്റം ചരിത്രത്തിന്റെ അനിവാര്യത
ഈ ഒരു ചരിത്ര സാഹചര്യത്തിൽ തൊഴിലാളികളുടെ കടമ എന്താണ്? സമൂഹത്തിൽ സ്വന്തം സ്ഥാനവും ശക്തിയും എന്താണെന്ന് തിരിച്ചറിയുക എന്നതാണ് സർവ്വപ്രധാനം. സമ്പത്താകെ സൃഷ്ടിക്കുന്നവരെന്ന നിലയിൽ താൻ ഉൾപ്പെടുന്ന സമൂഹത്തിന്റെ ഭാഗധേയം സ്ഥാപിച്ചെടുക്കേണ്ടുന്നവ നാണെന്ന് ബോധ്യമുണ്ടാവണം. അതു കൂട്ടായ്മയുടെ സംസ്കാരത്തിലൂടെ തൊഴിലാളിവർഗ ബോധത്തിലൂടെ നേടേണ്ടതാണ്. മുതലാളിവർഗ്ഗ ഭരണകൂടത്തിന്റെ സ്ഥാനത്ത് തൊഴിലാളികളുടെ ഭരണകൂടം സ്ഥാപിക്കുക എന്ന രാഷ്ട്രീയ ദിശാബോധത്തിന്റെ ഉള്ളടക്കമുള്ള ട്രേഡ് യൂണിയൻ പ്രവർത്തനമാണ് ആവശ്യകത. അവകാശ പ്രക്ഷോഭണങ്ങളിലൂടെ ട്രേഡ് യൂണിയനുകൾ കമ്മ്യൂണിസത്തിന്റെ പാഠശാലകൾ ആയി മാറും. തൊഴിലാളിവർഗ്ഗ മോചന പ്രത്യയശാസ്ത്രമായ മാർക്സിസം-ലെനിനിസത്തിൽ ആധാരപ്പെടുത്തിയ യഥാർത്ഥ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയുടെ നേതൃത്വത്തിൽ മാത്രമേ ആത്യന്തിക ലക്ഷ്യം സാക്ഷാത്കരിക്കാനാവൂ എന്ന അടിയുറച്ച ധാരണ ഉണ്ടാകണം. എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടുവെന്ന പ്രതീതിയെ മറികടന്ന് മുന്നേറാൻ അപ്പോഴേ സാധിക്കു.
നഷ്ടപ്പെട്ടവ തിരിച്ചുപിടിക്കാനും പൊരുതി മുന്നേറാനുമുള്ള കരുത്തും സാമൂഹിക സ്ഥാനവും തൊഴിലാളികൾക്കുണ്ട്. പ്രബല യൂണിയനോ, അധികാരത്തിലുള്ള പാർട്ടിയുടെ യൂണിയനോ, പ്രമുഖ നേതാവ് നയിക്കുന്ന യൂണിയനോ മാറ്റം കൊണ്ടുവരും എന്നുകരുതി കാത്തിരിക്കാന്‍ തൊഴിലാളികള്‍ക്കാകുമോ? സ്വന്തം പ്രവൃത്തിയും പ്രവർത്തനമില്ലായ്മയുംകൊണ്ട് സ്വയം വെളിപ്പെടുത്തിയവരെ ഇനിയും വിശ്വസിക്കാമോ? തൊഴിലാളിവർഗ്ഗത്തിന്റെ മോചനലക്ഷ്യത്തോടെ പ്രവർത്തിക്കുന്ന, തൊഴിലാളികളെ വഞ്ചിക്കാത്ത കറകളഞ്ഞ ആത്മാർത്ഥതയുള്ള തൊഴിലാളി സംഘടനയുണ്ടെങ്കിൽ അതെത്ര ചെറുതാണെങ്കിലും അതിനെ തിരിച്ചറിയുകയും ഒത്തുചേർന്ന് പ്രവർത്തിച്ച് ശക്തിപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുക എന്നതാണ് തൊഴിലാളികളുടെ ഇന്നത്തെ കർത്തവ്യം.
ഈ യുഗം ദർശിച്ച സമുന്നത മാർക്സിസ്റ്റ് ദാർശനികൻ സഖാവ് ശിബ്‌ദാസ് ഘോഷ് ദീർഘകാലം താന്‍ പ്രസിഡണ്ടായിരുന്ന എഐയുടിയുസിയെ ഒരു വിപ്ലവ ട്രേഡ് യൂണിയനായി വളർത്തിയെടുത്തത് മേൽപ്പറഞ്ഞ ആശയത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലായിരുന്നു. സഖാവ് ശിബ്‌ദാസ് ഘോഷ് തൊഴിലാളികളോട് പറഞ്ഞു: “തൊഴിലാളികളാണ് സംസ്കൃതിയുടെ സൃഷ്ടാക്കൾ. ആ സംസ്കൃതി പേറ്റുനോവിലാണ്. അതിന്റെ പിറവിക്കു വഴിയൊരുക്കാൻ നിങ്ങളോട് യാചിക്കുകയാണ്. നിങ്ങളുടെ സ്വന്തം മോചനം മാത്രമല്ല, മുഴുവൻ മാനവരാശിയുടേയും സ്വാതന്ത്ര്യവും മോചനവും നിങ്ങളെ ആശ്രയിച്ചാണിരിക്കുന്നത്.” ആക്രമണങ്ങളുടെ മുന്നിൽ ആത്മഹത്യയല്ല വേണ്ടത്. ജീവൻ വെടിഞ്ഞും അവകാശ പോരാട്ടങ്ങളിൽ പങ്കെടുക്കുക എന്ന പൂർവ്വസൂരികൾ കാട്ടിയ പാതയാണ് മോചനത്തിന്റെ പാത.