സംഭൽ ആരാധനാലയങ്ങളുടെ മേലുള്ള കടന്നുകയറ്റത്തിന് വഴിയൊരുക്കിയത് അയോധ്യാവിധി

നവംബർ 24ന്, ഉത്തർപ്രദേശിലെ സംഭലില്‍, ഷാഹി ജമാ മസ്ജിദിൽ സർവ്വേ നടത്താൻ ശ്രമിക്കുന്നതിനിടെ ഉണ്ടായ സംഘർഷത്തെ തുടർന്നുള്ള പൊലീസ് വെടിവയ്പ്പിൽ അഞ്ചുപേ‍ർ മരിക്കുകയും അനവധിയാളുകൾക്ക് പരിക്കേൽക്കുകയും ചെയ്തു. പതിനാറാം നൂറ്റാണ്ടിൽ, മുഗൾ ചക്രവ‍ർത്തിയായിരുന്ന ബാബറിന്റെ ഭരണകാലത്ത് പണികഴിപ്പിച്ചതാണ് ഈ മസ്ജിദ്. നിലവിൽ ആർക്കിയോളജിക്കൽ സ‍ർവ്വേ ഓഫ് ഇന്ത്യയുടെ സംരക്ഷണത്തിലുള്ള മസ്ജിദില്‍, നൂറ്റാണ്ടുകളായി മുസ്ലീം സമുദായം ആരാധന നടത്തിവരുന്നു. എന്നാൽ, അവിടെ ഹരിഹരക്ഷേത്രമായിരുന്നുവെന്നും അതു നശിപ്പിച്ച് അതിനുമീതെയാണ് പള്ളി പണിതിരിക്കുന്നതെന്നുമുള്ള അവകാശവാദം ഉന്നയിച്ച് കൊടുത്തിരിക്കുന്ന കേ സിൽ, തെളിവുകൾ അന്വേഷിച്ചുകൊണ്ടായിരുന്നു കോടതി നി‍ർദ്ദേശപ്രകാരമുള്ള സർവ്വേ. നവംബർ 19ന് ആദ്യസ‍ർവ്വേ പൂർത്തിയാക്കിയതാണ്. തുടർന്നാണ് വർധിച്ച പൊലീസ് സന്നാഹവുമായി രണ്ടാം സ‍ർവ്വേക്കെത്തുന്നതും അക്ര മവും വെടിവെയ്പ്പും നടക്കുന്നതും 17 വയസ്സായ കുട്ടിയുൾപ്പെടെയുള്ള അ‍ഞ്ചുപേർക്ക് ജീവഹാനി ഉണ്ടാകുന്നതും. സമാജ് വാദി പാർട്ടിയുടെ എംപി സിയ ഉർ റെഹ്‌മാല്‍ ബർഖ് അടക്കം 2500 ഓളം പേ‍ർക്കെതിരെ പൊലീസ് കേസെടുത്തിരിക്കുകയാണ്.
ഈ നടപടികൾ വാസ്തവത്തിൽ എന്തിനാണ് എന്നതാണ് ചോദ്യം. അഞ്ചു നൂറ്റാണ്ടായി മസ്ജിദായി നിലനിൽക്കുന്ന, ചരിത്രപ്രാധാന്യം കൊണ്ടുതന്നെ സംരക്ഷിതസ്മാരകമായി പ്രഖ്യാപിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ള ഇടമാണ് സംഭലിലെ മസ്ജിദ്. പൊതുവേ സമാധാനപരമായിതന്നെ സഹവർത്തിച്ചാണ് എല്ലാ മതത്തിലുംപെട്ട ജനങ്ങൾ ഇവിടെ കഴിഞ്ഞുവന്നതും. ഇപ്പോൾ മസ്ജിദിനടിയിൽ ക്ഷേത്രമുണ്ടായി രുന്നോ എന്ന് നി‍ർണ്ണയിക്കാനുള്ള സർവ്വേക്ക് സംഭൽ ജില്ലാ കോടതി ഉത്തരവിട്ടത് ഹരിശങ്ക‍ർ ജയിൻ എന്ന അഭിഭാഷകൻ നൽകിയ കേസിലാണ്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ മകന്‍ വിഷ്ണു ശങ്ക‍ർ ജയിൻ, മഹന്ത് ഋഷിരാജ് ഗിരി തുടങ്ങിയവരാണ് ഹ‍ർജിക്കാർ. ഈ ജയിന്‍മാ‍രുടെ പേരുകൾ തന്നെയാണ്, അയോധ്യയിലെയും വാരണാസിയിലെ ഗ്യാൻവാപി മസ്ജിദിലെയും മഥുരയിലെ ഷാഹി ഈദ്ഗാഹ് മസ്ജിദിലെയും സമാനമായ കേസുകളിലും ഉൾപ്പെട്ടിട്ടുള്ളത്. ഇതിൽ അയോധ്യ ഒഴികെയുള്ള കേസുകളൊക്കെ തന്നെ 1991ലെ ആരാധനാലയ നിയമത്തെ (Places of Worship Act–1991) കാറ്റിൽ പറത്തുന്നവയാണ്. ബാബ്റി മസ്ജിദ് തകർത്തതുപോലെയുള്ള ഹീനമായ സംഭവങ്ങൾ രാജ്യത്ത് ആവർത്തിക്കാതിരിക്കാൻ ഇന്ത്യയുടെ പാ‍ർലമെന്റ് പാസ്സാക്കിയ നിയമമാണ് ആരാധനാലയ നിയമം. നിലവിൽ ഒരു മതത്തിന്റേതായി നിലകൊള്ളുന്ന ഒരു ആരാധനാലയത്തെ മറ്റൊരു മതത്തിന്റേതാക്കി മാറ്റുന്നതിനെ നിയമത്തിന്റെ 3-ാം വകുപ്പ് തടയുന്നു. ഇന്ത്യക്ക് സ്വാതന്ത്ര്യം കിട്ടിയപ്പോൾ, അതായത് 1947 ആഗസ്റ്റ് 15ന് ഒരു ആരാധനാലയത്തിന്റെ മതപരമായ സ്വഭാവം എന്തായിരുന്നോ അതുതന്നെ തുടരണം എന്ന് നിയമത്തിന്റെ 4(1)-ാം വകുപ്പ് പറയുന്നു. വകുപ്പ് 4(2) പറയുന്നത്, ഈ തീയതിയിൽ ആരാധനാലയത്തിൽ നിലനിന്ന മതപരമായ സ്വഭാവത്തെ പരിവര്‍ത്തനപ്പെടുത്തുന്നത് സംബന്ധിച്ച് രാജ്യത്തെ ഒരു കോടതിയിലും കേസെടുക്കാനോ കേസ് തുടരാനോ പാടില്ലെന്നാണ്. രാജ്യത്തിന്റെ മതേതരത്വം ഏറ്റവും വലിയ വെല്ലുവിളി നേരിട്ട ഒരവസരത്തിൽ, ഭരണഘടനയുടെ അന്തസ്സത്ത ഉൾക്കൊണ്ടുകൊണ്ട് രാജ്യത്തിന്റെ പരമോന്നത നിയമനി‍ർമ്മാണസഭ പാസ്സാക്കിയ നിയമമാണിത്. നിലവിൽ ഈ നിയമത്തിന്റെതന്നെ സാധുതയെ ചോദ്യംചെയ്തുകൊണ്ടുള്ള ഹർജി സുപ്രീംകോടതിയുടെ പരിഗണനയിലാണ്. എന്നാൽ, ഇതിൽ വിധി വരുന്നതിനുമുമ്പുതന്നെ രാജ്യത്തെ കോടതികളിൽ ചിലതെങ്കിലും ഈ നിയമത്തെ നഗ്നമായി ലംഘിച്ചുകൊണ്ട് ഇത്തരം കേസുകൾ ഫയലിൽ സ്വീകരിച്ച് വാദം കേൾക്കുന്നതും നടപടികളെടുക്കുന്നതും തികച്ചും ഭരണഘടനാവിരുദ്ധമാണെന്നു മാത്രമല്ല, രാജ്യത്തിന്റെ മതേതര സ്വഭാവത്തിനും, ജനാധിപത്യമനോഭാവത്തിനും കടുത്ത വെല്ലുവിളി ഉയർത്തുന്നതും, അവശേഷിക്കുന്ന സാഹോദര്യത്തെയും സമാധാനത്തെയും തക‍ർക്കുന്നതുമാണ്. കീഴ്‌ക്കോടതികളിൽ നടക്കുന്ന ഈ കടുത്ത നിയമലംഘനത്തിൽ കർശനമായി ഇടപെടാതെ നിശ്ശബ്ദത പുലര്‍ത്തിയ സുപ്രീംകോടതി, ഒടുവില്‍ ഡിസംബര്‍ 12ന് ഇത്തരം ഹര്‍ജികള്‍ വിലക്കിയിരിക്കുകയാണ്. സംഭൽ കേസിൽ, ജില്ലാ കോടതിയുടെ സ‍ർവ്വേ നടപടികൾ മരവിപ്പിച്ചുവെങ്കിലും, രാജ്യത്തെ പല കോടതികളിലും ഈ സ്വഭാവത്തിലുള്ള കേസുകള്‍ വര്‍ദ്ധിച്ചുവരുമ്പോ ള്‍, കേസിലെ ഗുരുതരമായ നിയമലംഘനത്തിനെതിരെ നടപടിയെടുത്ത്, കൃത്യമായ ദിശ കാണിച്ചുകൊടുക്കേണ്ട ഉത്തരവാദിത്തം പരമോന്നത കോടതിയിൽനിന്നും കാണാനായില്ല. പകരം, കേസിലെ പരാതിക്കാരായ സംഭൽ ഷാഹി മസ്ജിദ് കമ്മിറ്റിയോട് അലഹബാദ് ഹൈക്കോടതിയെ സമീപിക്കാനും, അതുവരെ സംഭൽ ജില്ലാ കോടതിയോട് ഈ കേസിലെ തുടർനടപടികൾ നിർത്തിവെക്കാനുമാണ് സുപ്രീംകോടതി ആവശ്യപ്പെട്ടത്. രാജ്യത്ത് വർഗ്ഗീയ ധ്രുവീകരണം രൂക്ഷമാക്കാൻ വളരെ ബോധപൂർവ്വം വിഭാഗീയശക്തികൾ ശ്രമിക്കുമ്പോൾ, നീതിന്യായവ്യവസ്ഥയും ജനാധിപത്യസംവിധാനവും ഏതു ദിശയിലാണ് മുന്നേറുന്നത് എന്നത് ചിന്തിക്കേണ്ടതുണ്ട്.

നടപ്പിലാകുന്നത് സംഘപരിവാറിന്റെ തിരക്കഥ

സംഭല്‍ ഒറ്റപ്പെട്ട സംഭവമല്ല. അയോധ്യയിൽ സംഭവിച്ചത് നമുക്കറിയാം. കാശിയിലെ ഗ്യാൻവാപിയിൽ മറ്റൊരു അയോധ്യ സൃഷ്ടിക്കാൻ അരങ്ങൊരുങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ഇവിടെ മസ്ജിദിലെ വുദൂഖാന അടച്ചുപൂട്ടി മുദ്രവെക്കാനും പുരാവസ്തുവകുപ്പിന്റെ സർവ്വേ നടത്താനും മുൻ ചീഫ് ജസ്റ്റിസ് ഡി.വൈ.ചന്ദ്രചൂഡ് അധ്യക്ഷനായ ബെഞ്ചാണ് ഉത്തരവിട്ടത്. അജ്മീർ ദർഗ നേരത്തേ ശിവക്ഷേത്രമായിരുന്നെന്ന് അവകാശപ്പെട്ടുകൊണ്ടുള്ള സമാനമായ കേസ് അജ്മീർ ജില്ലാകോടതി ഫയലിൽ സ്വീകരിച്ച് നോട്ടീസ് അയച്ചിട്ടുണ്ട്. നേരത്തേ സൂചിപ്പിച്ച മഥുര ഷാഹി ഈദ്ഗാഹ് മസ്ജിദ് കേസിൽ, അവിടെ ഭഗവാൻ കൃഷ്ണന്റെ ജന്മഭൂമിയാണെന്നതാണ് ഹിന്ദുത്വശക്തികളുടെ വാദം. ഇത് പുരാവസ്തുവകുപ്പ് പരിശോധിക്കണം എന്നതാണ് അലഹബാദ് ഹൈക്കോടതിയുടെ നിലപാട്. മധ്യപ്രദേശിലെ കമാൽ മൗല മസ്ജിദ്, നേരത്തേ സരസ്വതിക്ഷേത്രമായിരുന്ന ഭോജ്ശാലയായിരുന്നെന്ന കേസിൽ പുരാവസ്തുവകു പ്പിനെക്കൊണ്ട് സ‍ർവ്വേ നടത്തിച്ചത് മധ്യപ്രദേശ് ഹൈക്കോടതിയാണ്. ലഖ്നൗ റീലേവാലി മസ്ജിദ്, ലക്ഷ്മൺതില കൈയേറിയതാണെന്ന കേസിൽ പരിശോധനയ്ക്ക് അവിടത്തെ അഡീഷണൽ ജില്ലാ ജഡ്ജിയും ഉത്തരവിട്ടിരിക്കുകയാണ്. ഇത്തരം കേസുകൾ ഇവിടം കൊണ്ട് അവസാനിക്കില്ല എന്നത് ഉറപ്പാണ്. രാജ്യത്ത് നിലനിൽക്കുന്ന നിയമത്തെ വെല്ലുവിളിക്കുന്ന ഇത്തരം കേസുകളെ കോടതികൾ അംഗീകരിക്കുമ്പോൾ, ഇതെല്ലാം ഒരേ ശൈലിയിൽ, കൃത്യമായ തിരക്കഥയോടെ, ആസൂത്രിതമായി അരങ്ങേറുന്നതാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കാൻ സാമാന്യബുദ്ധി മതി.
നൂറ്റാണ്ടുകളായി നിലനിൽക്കുന്ന ഒരു മസ്ജിദ്, ക്ഷേത്രം തകർത്തു നിർമ്മിച്ചതാണെന്ന കെട്ടുകഥ ആദ്യം പടച്ചുണ്ടാക്കുന്നു. തുടർന്ന്, അവിടെ പൂജ നടത്താനുള്ള അനുമതിയ്ക്കായി കോടതിയിൽ കേസ് രജിസ്റ്റർ ചെയ്യുന്നു. കോടതി ഉടനടി സർവ്വേ നടത്താൻ അനുമതി നൽകുന്നു. സർവ്വേ നടത്തുന്നതാകട്ടെ ബിജെപി സർക്കാരിന്റെ കൂട്ടിലെ തത്തകളായ പുരാവസ്തു വകുപ്പോ ആർക്കിയോളജിക്കൽ സർവ്വേ ഓഫ് ഇന്ത്യയോ ആകും. അവർ അധികാരസ്ഥാനങ്ങളെ പ്രീതിപ്പെടുത്തുന്ന റിപ്പോ‍ർട്ടുകൾ തയ്യാറാക്കി നൽകുന്നു. ഇതിനിടയിൽ സമൂഹമാധ്യമങ്ങൾ വഴിയും തങ്ങളുടെ ചൊൽപ്പടിയിൽ നിൽക്കുന്ന പരമ്പരാഗതമാധ്യമങ്ങൾവഴിയും ഈ അവകാശവാദത്തെ കൃത്രിമമായി സ്ഥാപിച്ചുകൊണ്ടും വർഗ്ഗീയവിദ്വേഷം ആളിക്കത്തിച്ചുകൊണ്ടും നിർബാധം പ്രചാരണം നടത്തുന്നു. മേൽപ്പറഞ്ഞ ഓരോ പ്രശ്നബാധിത ഇടങ്ങളിലും ഇതേ തിരക്കഥ തന്നെയല്ലേ അരങ്ങേറുന്നത്? ഗ്യാൻവാപി കേസിനു പിന്നിലുള്ള വിഷ്ണുശങ്കർ ജെയിനിനെപ്പോലെയുളള ആളുകൾ തന്നെയാണ് സംഭൽ അടക്കം പലയിടങ്ങളിലും മസ്ജിദിനെതിരെ കേസ് കൊടുത്തിരിക്കുന്നത്. കാര്യങ്ങൾ പകൽപോലെ വ്യക്തമായിട്ടും, ആരാധനാലയ നിയമത്തിന്റെ നഗ്നമായ ലംഘനമായിട്ടും, യാതൊരു കൂസലുമില്ലാതെ ചില കോടതികളും ജഡ്ജിമാരും ഇത്തരം കേസുകളെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്ന നടപടികളെടുക്കുന്നു. സംഘപരിവാര്‍ കൂസലെന്യേ മുന്നോട്ടു പോകുമ്പോൾ, കോടതിയുൾപ്പടെയുള്ള ഭരണകൂടം കടമ വിസ്മരിക്കുന്നു.

നീതിന്യായസംവിധാനത്തിന്റെ അന്തസ്സ് ഉയ‍ർത്തിപ്പിടിക്കുക

ഇപ്പോൾ സംഭവിക്കുന്ന തരത്തിൽ, കോടതികളെയും ഭരണകൂടത്തെയും ഉപയോഗിച്ച് പള്ളികൾ കൈയടക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നത് അയോധ്യ കേസിലെ അങ്ങേയറ്റം നീതിവിരുദ്ധമായ സുപ്രീം കോടതി വിധിക്കുശേഷമാണ് ശക്തിപ്രാപിച്ചിരിക്കുന്നത്. സ്വതന്ത്രഭാരതം കണ്ട ഏറ്റവും വലിയ ആസൂത്രിത കുറ്റകൃത്യങ്ങളിൽ ഒന്നാണ് അയോധ്യയിലെ ബാബ്റി മസ്ജിദ് തകർത്തത്. അയോധ്യയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് ദശകങ്ങളായി നീണ്ട കേസിലെ സുപ്രീം കോടതി വിധിയുണ്ടാകുന്നത് 2019ലാണ്. പള്ളി തകർത്തത് തെറ്റായിരുന്നുവെങ്കിലും ആ സ്ഥലത്ത് സർക്കാർ മുൻകൈയിൽ ട്രസ്റ്റുണ്ടാക്കി രാമക്ഷേത്രം പണിയണമെന്ന വിചിത്രവിധിയാണ് പരമോന്നത കോടതിയിൽ നിന്നുണ്ടായത്. മസ്ജിദിനു താഴെ ക്ഷേത്രമുണ്ടായിരുന്നു എന്ന് സംശയരഹിതമായി തെളിയിക്കാനുള്ള യാതൊരു തെളിവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അന്നത്തെ മുഖ്യന്യായാധിപൻ രഞ്ജൻ ഗൊഗോയിയുടെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള ബെഞ്ചായിരുന്നു വിധിയെഴുതിയത്. കേസിലെ നീണ്ട വാദകാലയളവിൽ ആരുംതന്നെ ഉന്നയിക്കാത്ത ന്യായവാദവുമായിട്ടാണ് സുപ്രീംകോടതി വിധി വന്നത്. വിധിയെഴുതിയ ന്യായാധിപന്റെ പേര് അജ്ഞാതമായിരുന്നു. എന്നാൽ ബെഞ്ചിലെ അംഗമായിരുന്ന, അടുത്തിടെ വിരമിച്ച മുഖ്യന്യായാധിപൻ ഡി.വൈ.ചന്ദ്രചൂഡ് 2024 ഒക്ടോബറിൽ വെളിപ്പെടുത്തിയത്, പ്രശ്നപരിഹാരത്തിനായി അദ്ദേഹം ദൈവത്തിനു മുന്നിലിരുന്നു പ്രാർത്ഥിച്ചെന്നും അങ്ങനെ വഴികണ്ടെത്തിയെന്നുമാണ്. വസ്തുതകളോ യുക്തിയോ അല്ല, ദൈവവിളിയായിരുന്നു തന്നെ നയിച്ചതെന്ന് ലജ്ജയേതുമില്ലാതെ അദ്ദേഹം വിളിച്ചുപറയുകയാണുണ്ടായത്. ചന്ദ്രചൂഡ് തന്നെ, 2022 മേയിൽ ഗ്യാൻവ്യാപി മസ്ജിദുമായി ബന്ധപ്പെട്ട കേസിൽ വാക്കാൽ നടത്തിയ ഒരു പരാമർശത്തിന്റെ ബലത്തിലാണ് ഇന്ന് കീഴ്‌കോടതികൾ സംഭൽ അടക്കമുള്ള കേസുകളിൽ ആരാധനാലയ നിയമത്തെ കാറ്റിൽ പറത്തി സർവ്വേയും അനന്തര നടപടികളും കൈക്കൊള്ളാൻ ധൈര്യം കാണിക്കുന്നത്. ഒരു ആരാധനാലയത്തിന്റെ മതപരമായ സ്വഭാവം മനസ്സിലാക്കാനുള്ള നടപടികളെടുക്കുന്നതിന് 1991ലെ ആരാധനാലയ നിയമം തടസ്സമല്ല എന്ന നിരീക്ഷണമായിരുന്നു ജസ്റ്റിസ് ചന്ദ്രചൂഡ് നടത്തിയത്. ഈ നിരീക്ഷണമാണ് സംഭലിലും മറ്റനേകം ഇടങ്ങളിലും സമാനസ്വഭാവത്തിലുള്ള കേസുകൾ രൂപപ്പെടാനും കോടതികൾ നിയമവിരുദ്ധ നടപടികളുമായി മുന്നോട്ടുപോകാനും ഇടയാക്കുന്നത്. ഇതേ ചന്ദ്രചൂഡ് തന്നെ സ്വകാര്യസ്വത്തുമായി ബന്ധപ്പെട്ട മറ്റൊരു കേസിൽ അന്തരിച്ച ജസ്റ്റിസ് വി.ആർ.കൃഷ്ണയ്യർക്കെതിരെ നടത്തിയ അനുചിതമായ പരാമർശത്തെ അതേ ബെഞ്ചിലെ സഹന്യായാധിപർ എതിർത്തിരുന്നു. സംഭൽ കേസ് സുപ്രീംകോടതിയുടെ പരിഗണനയ്ക്കു വന്നിട്ടും ആരാധനാലയ നിയമത്തിന്റെ നഗ്നമായ ലംഘനം തടയാനോ, ചന്ദ്രചൂഡിന്റെ നിരുത്തരവാദപരമായ പരാമർശം നീക്കാനോ കോടതി തയ്യാറായില്ല.

നവംബ‍ർ 19നു രാവിലെയാണ് കേസ് സംഭൽ ജില്ലാ കോടതിയിൽ ഫയൽ ചെയ്യുന്നത്. അന്നുതന്നെ കേസ് പരിഗണിച്ച്, ആദ്യത്തെ സർവ്വേക്കായി കോടതി ഉത്തരവിടുന്നു. അന്നു വൈകുന്നേരം ജില്ലാ ഭരണകൂടം ആ സർവ്വേ നടത്തുന്നു. ഇത്രയൊക്കെ വേഗത്തിൽ നമ്മുടെ നീതിന്യായ-ഭരണ സംവിധാനങ്ങൾ പ്രവർത്തിക്കുന്നത് അപൂർവ്വവും ഈ വിഷയത്തിൽ അത് ദുരൂഹവുമാണ്. ആരാധനാലയ നിയമത്തിന്റെ സാധുതയെ സംബന്ധിച്ച കേസ് നിലവിൽ സുപ്രീംകോടതി വാദത്തിനെടുത്തിരിക്കുകയാണ്. ബാബ്റി മസ്ജിദ് തകർത്തതിനുശേഷം സമാനസംഭവങ്ങളെ തടയുന്നതിനും ഇന്ത്യയുടെ മതനിരപേക്ഷത ഉയർത്തിപ്പിടിക്കാനും ഏറെ സഹായിച്ച ഈ നിയമത്തെ അതിന്റെ വാക്കിലും അന്തസ്സത്തയിലും ഉൾക്കൊണ്ട് ഉയർത്തിപ്പിടിക്കാൻ പരമോന്നത കോടതി തയ്യാറാകുമോ എന്നാണ് രാജ്യം ഉറ്റുനോക്കുന്നത്. ജസ്റ്റിസ് ചന്ദ്രചൂഡ് കുടത്തിൽനിന്നു തുറന്നുവിട്ട വർഗ്ഗീയശക്തികളുടെ ദുർഭൂതത്തെ തളയ്ക്കേണ്ടത് ഇന്ത്യയുടെ നീതിന്യായവ്യവസ്ഥയുടെ ശ്രേഷ്ഠപാരമ്പര്യത്തിനും രാജ്യത്തിന്റെ അഖണ്ഡതയ്ക്കും അത്യന്താപേക്ഷിതമാണ്.
നിലവിൽ രാജ്യത്തെ പല ന്യായാധിപരും പ്രദർശിപ്പിക്കുന്ന മൂല്യങ്ങൾ ഒട്ടും ശുഭകരമായ ചിത്രമല്ല നമുക്കു തരുന്നത്. ഗ്യാൻവാപിയും സംഭലുമടക്കമുള്ള കേസുകൾ കൈകാര്യം ചെയ്യേണ്ട അലഹബാദ് ഹൈക്കോടതിയിലെ ന്യായാധിപനായ ശേഖർ കുമാർ യാദവ്, വിശ്വഹിന്ദു പരിഷത്തിന്റെ പൊതുചടങ്ങിൽ പങ്കെടുത്തുകൊണ്ട് നടത്തിയ പ്രസംഗം രാജ്യമനഃസാക്ഷിയെ തന്നെ ഞെട്ടിച്ച ഒന്നാണ്. മുസ്ലീം സമുദായത്തിനെതിരെ പച്ചയായ വിദ്വേഷപ്രസംഗം തന്നെയാണ് ഒരു ഭരണഘടനാപദവിയിൽ, അതും നീതിന്യായവ്യവസ്ഥയുടെ ഉത്തുംഗങ്ങളിൽ ഇരിക്കുന്ന വ്യക്തി, ഒരു വർഗ്ഗീയ ഹിന്ദുത്വ സംഘടനയുടെ ചടങ്ങിൽ പങ്കെടുത്തുകൊണ്ട് നടത്തിയത് എന്നത് എന്തു സന്ദേശമാണ് നൽകുന്നത്? ഇതുപോലെയുള്ള വ്യക്തികൾ ന്യായാധിപരാകുമ്പോൾ എന്ത് നിഷ്പക്ഷതയാണ് അവരിൽ നിന്നും പ്രതീക്ഷിക്കേണ്ടത്? ശേഖർ കുമാർ യാദവ് ഒരു ഒറ്റപ്പെട്ട വ്യക്തിയല്ല. ഈ വിഷയത്തിൽ ഇതുവരെ തിരുത്തൽ നടപടികൾ ഉണ്ടായിട്ടുമില്ല. ഇന്ത്യയിലെ ന്യായാധിപരുടെ പശ്ചാത്തലം പരിശോധിച്ചാൽ ഏതാനും കുടുംബങ്ങളിൽ നിന്നുമാത്രം ഉന്നത ന്യായാധിപർ ഉണ്ടാകുന്നു എന്ന ആരോപണത്തിൽ വസ്തുതയുണ്ടെന്നു മനസ്സിലാക്കാൻ സാധിക്കും. സമൂഹത്തിന്റെ ഉന്നതശ്രേണിയിൽ നിന്നു മാത്രമുള്ളവർ ഇങ്ങനെ സ്വയം തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട് വരുമ്പോൾ, അവർക്ക് ജനങ്ങളോടോ സാമൂഹികയാഥാർത്ഥ്യങ്ങളോടോ യാതൊരു ഉത്തരവാദിത്തവും കാണിക്കേണ്ടതില്ല എന്നു വരുമ്പോൾ, അത് ആപത്കരമായ സൂചനയാണ് ഒരു ജനാധിപത്യസമൂഹത്തിനു നൽകുന്നത്.

ഇലക്ടറൽ ബോണ്ട് കേസ്, സ്വകാര്യതയെ മൗലികാവകാശമാക്കി പ്രഖ്യാപിച്ച വിധി തുടങ്ങി പല നിർണ്ണായകമായ കേസുകളിലും വിധിയെഴുതിയ ജസ്റ്റിസ് ചന്ദ്രചൂഡിൽ നിന്നുതന്നെ ഭരണകൂട താത്പര്യങ്ങൾക്കു വിധേയമായ വിധികളും ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട് എന്നത് നമ്മൾ കണക്കിലെടുക്കണം. വർഗ്ഗാധിഷ്ഠിത സമൂഹത്തിൽ ഈ വൈരുദ്ധ്യം അത്ഭുതകരമല്ല. കോടതികളും ആത്യന്തികമായി ഭരണവർഗ്ഗതാത്പര്യം മാത്രം പേറുന്ന സംവിധാനമാണ്. മുതലാളിവർഗ്ഗതാത്പര്യം അനുവദിക്കുന്ന ചില മേഖലകളിൽ പുരോഗമനമെന്നു തോന്നാവുന്ന ഇടപെടലുകൾ നടത്താമെങ്കിലും, ആ താത്പര്യത്തിനു വിരുദ്ധമായ മേഖലകളിൽ അത്തരം ഇടപെടലുകൾ നടത്താൻ നീതിന്യായവ്യവസ്ഥ അശക്തമാണെന്നു മാത്രമല്ല, ചിലപ്പോൾ വ‍ർഗ്ഗതാത്പര്യം സംരക്ഷിക്കാൻ ജനാധിപത്യവിരുദ്ധമായ നടപടികളിലേക്കുവരെ അവർ പോകുകയും ചെയ്തേക്കാം. പ്രത്യേകിച്ചും മുതലാളിത്തം കൂടുതൽ പ്രതിസന്ധിയിലേക്ക് കൂപ്പുകുത്തുന്ന ഇന്നത്തെ സാഹചര്യത്തിൽ.
സമൂഹത്തിലെ വർഗ്ഗീയ വിഭജനങ്ങൾ ആളിക്കത്തിക്കേണ്ടത് മുതലാളിവർഗ്ഗത്തിന്റെ ആവശ്യമാണ്. കമ്പോളപ്രതിസന്ധിയിൽ ആണ്ടുമുങ്ങുന്ന മുതലാളിത്തത്തിന് നിലനില്‍പ്പിനായി അധ്വാനിച്ചു ജീവിക്കുന്ന സാധാരണക്കാ‍രുടെ ശ്രദ്ധ തിരിച്ചുവിടുകയും അവരുടെ ഐക്യത്തെ തകർക്കുകയും ചെയ്യേണ്ടതുണ്ട്. പള്ളിയോ ക്ഷേത്രമോ ആണോ ഇന്ത്യയിലെ സാധാരണക്കാരുടെ യഥാർത്ഥ പ്രശ്നം? തൊഴിലില്ലായ്മയും, നാൾക്കുനാൾ രൂക്ഷമാകുന്ന സാമൂഹികവും സാമ്പത്തികവുമായ അസമത്വവും, ദാരിദ്ര്യവും ദുരിതങ്ങളുമല്ലേ മുഖ്യപ്രശ്നം? അതിന് ഉത്തരവാദി, ഇവിടെ നിലനിൽക്കുന്ന നിഷ്ഠുരമായ മുതലാളിത്ത സംവിധാനമാണെന്ന് നമ്മൾ മനസ്സിലാക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. സാധാരണക്കാരൻ ദുരിതക്കയത്തിൽ മുങ്ങുമ്പോൾ അത് അവഗണിച്ച് അദാനിമാരെ മൂക്കുമുട്ടെ ഊട്ടുന്നതിലാണ് ഭരണകൂടത്തിനു താല്പര്യം. ഈ യാഥാർത്ഥ്യം തിരിച്ചറിഞ്ഞ് ജനങ്ങള്‍ ഒറ്റക്കെട്ടായി രംഗത്തിറങ്ങുന്നത് തടയണമെങ്കിൽ മതത്തിന്റെയും ഭാഷയുടെയുമൊക്കെ പേരിലുള്ള വിഭജനങ്ങള്‍ ആളിക്കത്തിക്കണം. ഇന്നവർ മുസ്ലീം ആരാധനാലയങ്ങളെ ലക്ഷ്യം വെക്കുന്നുവെങ്കിൽ നാളെ അത് ക്രിസ്ത്യൻ പള്ളികളാകാം. ഒഡീഷയിലും വടക്കുകിഴക്കൻ സംസ്ഥാനങ്ങളിലും നാമത് കണ്ടുകഴിഞ്ഞു. ചിലയിടങ്ങളിലത് ജാതിയുടെ പേരിലാണ്. നാളെയത് ഭാഷയുടെ പേരിലുമാകാം. ഇത്തരം നീക്കങ്ങൾക്കു പിന്നിലെ ഗൂഢലക്ഷ്യം ജനങ്ങൾ തിരിച്ചറിയണം. മതത്തിന്റെയും ജാതിയുടെയും ഭാഷയുടെയുമൊക്കെ പേരിലുള്ള വിഭജനങ്ങൾക്കതീതമായി, അധ്വാനിക്കുന്ന ജനവിഭാഗങ്ങൾ തങ്ങളുടെ ഐക്യം ഊട്ടിയുറപ്പിക്കുകയും തങ്ങളുടെ യഥാർത്ഥ ശത്രു മുതലാളിത്ത വ്യവസ്ഥിതിയാണെന്ന് തിരിച്ചറിയേണ്ടതുണ്ട്. കാലഘട്ടം നാമോരോരുത്തരോടും ആവശ്യപ്പെടുന്നതിതാണ്.